Vang Vieng to małe miasteczko, pięknie położone w połowie drogi miedzy Luang Prabang a stolicą, które zostało skolonizowane przez tzw. „backpackerów”.
Backpacker to jednak nie, jak może się niektórym wydawać, osoba podróżująca niezależnie z plecakiem, poszukująca autentycznych miejsc i kontaktu z inną kulturą. „Backpacker” to w tym przypadku młody turysta przyjeżdżający z kraju bogatego do kraju biednego po tanią rozrywkę, alkohol, ew. sporty ekstremalne i poszukujący przede wszystkim kontaktu z podobnymi do siebie osobnikami.
 |
| Krajobraz na kilometr przed miasteczkiem |
 |
| I krajobraz kawałek dalej |
Po ciężkiej 7 godzinnej przeprawie przez góry w końcu tu docieramy. Z głównej ulicy macha do nas roznegliżowana, pijana dziewczyna oraz grupka idących środkiem Wikingów z nagimi torsami. Z restauracji co chwila dochodzą salwy śmiechu. Początkowo myślimy, że to może efekt serwowanego tu specjalnego „happy menu”, o którym gdzieś czytaliśmy (potrawy z grzybkami i marihuaną), ale nie. To tylko śmiech z puszki z puszczanego w co drugiej knajpie serialu „Przyjaciele”.
 ' |
| "Leżąca" restauracja serwująca dobre jedzenie oraz ... serial Przyjaciele |
 |
| Zawody w piciu laotańskiej whisky |
Miejsc noclegowych są tu setki, jednak najatrakcyjniejsze bungalowy na wyspie są już zajęte. Zostajemy w Domon Hotel, który ma duże i czyste pokoje. Niestety centralna lokalizacja w tym wypadku to spora „skucha”. Nasz pokój ma balkon wychodzący na główną ulicę oraz okna na boczny zaułek z restauracją. Otwieram te na ulicę, bo w restauracji dudni muzyka. Po północy impreza przenosi się jednak do baru pod naszymi oknami, trzeba więc zamknąć okna z jednej i otworzyć z drugiej strony. Nad ranem na odwrót, ulica się uspokaja, ale w restauracji zaczyna się skrobane brudnych garów i gniecenie puszek. Do tego piejące koguty atakujące z obu stron. Kolejnej nocy bierzemy już pokój z drugiej strony z pięknym widokiem na góry i rzekę. Co prawda jest tam również Party Island, ale chwilami gra nawet fajna muzyka i trwa to jedyne do 2-3, więc nad ranem można już jakoś zasnąć.
 |
| Party Island za dnia |
 |
| Nasze rozrywkowe koleżanki |
Po południu jedziemy na tubing, czyli spływ rzeką na dętce od ciężarówki. Dętkę pożycza się za duże pieniądze od kartelu, który założyli mieszkańcy (i nazywają to fair trade). Zostajemy wywiezieni 3 km w górę rzeki. W barach zbudowanych na przybrzeżnych platformach trwa już głośna impreza. Wchodzący dostają darmową whisky. Niewiele to kosztuje bo lokalna whisky Tiger jest tańsza niż piwo, a nawet woda (!). Po shocie na odwagę pora do wody. Rzeczka jest płytka i w porze suchej płynie bardzo leniwie. Przynajmniej takie jest pierwsze wrażenie. Może być jednak mylące, o czym mogłoby poświadczyć 22 nieszczęśników, którzy utopili się tu w ciągu zeszłego roku.
Tubing polega głównie na powolnym dryfowaniu i przybijaniu do kolejnych barów. By to ułatwić ich obsługa rzuca wszystkim przepływającym linki zakończone butelką z wodą. Trzeba uważać i robić częste uniki by przypadkiem nie oberwać w głowę. W barach największą atrakcją są skoki do wody. Co lepsze bary są zaopatrzone w zjeżdżalnie, wysokie platformy oraz systemy lin i trapezów. Zabawa jest przednia, szczególnie, że skoki uprawiane są po kilku drinkach…
 |
| Tubing - od baru do baru |
 |
| Z baru prosto do wody |
 |
| Impreza nad rzeką zaczyna się już ok. południ |
Następnego dnia idziemy na długi spacer. Dobrze, że ta wesoła „backpackerska” kolonia kończy się po kilkuset metrach. Dalej jest już zwyczajny Laos.
Informacje praktyczne: przejazd Luang Prabang – Vang Vieng VIP busem – 140 000 K (drogo, ale przynajmniej jest klima), hotel Domon w VV– 80 000 lub 100 000 K (drożej od strony rzeki, pokój z wiatrakiem), tubing – 55 000 K + depozyt 60 000 K (potrącają 20 000 K przy zwrocie dętki po godz. 18); stek z frytkami – 38 000, chicken laap – 25 000 K (mielone mięso z ziołami) + sticky rice, czyli lepki laotański ryż – 5000 K, Tiger whisky – 7000 K (butelka 0.7 l), butelka wody mineralnej 7000 – 10 000 K (1.5 l), piwo Beer Lao – 10 000 K, 1$ = 8000 K, 1 Euro=10 000 K.
'
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz